S pozicije snažnog lirskog subjekta, Senadin Musabegović (1970) pjeva o zadnjem ratu u iskrenim emotivnim nakupinama, dakle iskustveno, prizivajući svijet da se sklupča u jednu točku. Tada ga on osluškuje, svlači, i namiguje mu. Uostalom samo se tako može progovoriti (propjevati) o ratu: bez stilsko jezičnih performansi, tek toliko da se ne žrtvuje čitatelj i da pjesnik ne dezertira iz zadnjeg rata. Za njega ne postoji autistična stvarnost i to će, uz ekonomični raspored slikovne prezentacije, ali i neočekivanog semntičkog viška koji čvrsto kanalizira priču, biti velika Pročitaj više
