Godišnjica smrti Tvrtka Kulenovića, višestrukog umjetnika
Na današnji dan, 13. aprila 2019. godine u Sarajevu preminuo je Tvrtko Kulenović, bošnjački i bosanskohercegovački romanopisac, putopisac, esejist, književni teoretičar i kritičar te scenarista. Rođen je 9. aprila 1935. godine u Šapcu. U Sarajevo dolazi 1946. godine, gdje maturira u Drugoj gimnaziji. Studirao je i dipomirao jugoslavensku i svjetsku književnost na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Po završetku rata zaposlio se kao bibliotekar za stranu knjigu u Narodnoj biblioteci Bosne i Hercegovine, gdje je radio u periodu od 1963. do 1968. godine. U tome periodu koristio je dvogodišnju stipendiju indijske vlade za studije iz oblasti klasične indijske umjetnosti i estetike (1965–1967) na Osmania univerzitetu u Hyderabadu. Godine 1968. izabran je za dramaturga Drame Narodnog pozorišta u Sarajevu, i na tom položaju ostao je sve do 1971. godine. Iste godine koristio je četveromjesečnu stipendiju italijanske vlade za studije na Institutu za teatar Univerziteta u Rimu. Od 1971. godine radi na novoosnovanom Odsjeku za opštu književnost, teatrologiju i bibliotekarstvo Filozofskog fakulteta u Sarajevu, gdje je odbranio i doktorsku disertaciju Teorijske osnove modernog evropskog i klasičnog azijskog pozorišta (1974) i prošao sva zvanja do zvanja redovnog profesora i profesora emeritusa. U dva navrata boravio je kao gostujući profesor na univerzitetima u SAD (Rutgers i University of Florida), gdje je predavao azijsko pozorište i teoriju pozorišta. Učestvovao je na mnogim književnonaučnim simpozijima u zemlji i inostranstvu. Bio je prvi predsjednik P.E.N. Centra BiH (1992–1996), direktor Narodnog pozorišta u Sarajevu (1999–2003) i redovni član Akademije nauka i umjetnosti Bosne i Hercegovine.
Prva mu je knjiga knjiga putopisnih proza Odanost jugu (1970), nakon koje slijede također dvije knjige putopisa –Putovanje (1974) i Pejzaži zrelog doba (1979), a zatim sljedeći naslovi: Karavan (1981), Kasino (1987), Čovjekova porodica (1991), Istorija bolesti (1994), Jesenja violina (2000), Majka voda (2004), Trag crne žuči (2005), Vrata koja se njišu (2008). Napisao je i radio-drame Smrt na fotografiji (1989), San o staklu (1989), a od romana Kasino i Istorija bolesti načinjeni su radio-romani, emitirani na sarajevskom radiju. Od naučno-esejističkih knjiga objavljene su: Indija i umetnost (1972), Čakra – Istok Zapadu danas (1973), Teorijske osnove modernog evropskog i klasičnog azijskog pozorišta (1975), Pozorište Azije (1979), Umetnost i komunikacija (1983), Lektira I (1976), Lektira II (1984), Lektira III(1989), Galerije (1990), Rezime (1995). Dobitnik je mnogih prestižnih nagrada u Bosni i Hercegovini i inostranstvu, uključujući i Šestoaprilsku nagradu Grada Sarajeva (1979).
